Бага байх үеийн за биш юмаа, өсвөр насанд хүрч байх үед олноо түгж байсан сайхан дуунууд дахин дуулагдаад энд би эгээтэй л арван наймтдаа буцчихсан сууж байна.
Шинэхэн тааны хамар цоргисон зуны адаг, намарын эхэн сар.
Үүрийн цолмон гарангуут тарган хээрээ унаад, уурга даялан, адуугаа хураан яваа адуучин залуу.
Нөгөө талд үүрийн гэгээ цайхтай уралдан өрмөө авч, хусмаа хусан, тогоогоо нэрж буй урт гэзэгтэй саальчин бүсгүй.
Саахалт айлын залуус гүү сааж, унага ивэлгэх далимаар хайрын харц шидэлцсэн. Намрын дунд сард болзоо тавьсан халуухай хайр дурлал.
Гүүний үрс гаргах найран дээр Хар дэлийн хар нүдэн бүсгүй аяны хундага барьж гэр дүүрэн цангинатал аялах сайхан аялгуу.
Эрийн цээнд хүрсэн залуус эхнэр, заяаны ханиа сэмхэн харж, хайж яваа цаг.
Хөдөөний тийм нэг тогтуун, намуун, цагаан, цайлган, цагаан идээ шингэсэн амьдрал үнэртмой.
Энэ дууны үгэн дээр Завсар орсон хоёр сэтгэлийг Загасны цавуугаар наалтай биш дээ гээд... Би бодохдоо загасны цавуу гэж нэг сайн цавуу байх нь дээ, ямар цавуу болохоор дуунд хүртэл ордог юм бэ, олж үзэх юмсан гэж боддог байж билээ.
Гэтэл загасны цавуу биш Наалдан Пад гэдэг цавуу гарч ирсэн шүү дээ. Нээрээ загасны цавуу гэж байдаг юм болов уу.
0 сэтгэгдэлтэй:
Post a Comment